"...قبلن
یک چیز را یادداشت کنم: بهترین شعرای آمل، طالب است. باید بگویم بهترین شعرای
مازندران. معاصر شاه عباس صفوی. در ضمن عشقبازی‌های خود به هندوستان هم مسافرت
کرده است. این شخص یک دیوان بزرگ دارد مخلوط به غزل و قصیده و رباعی. به سبک
خاقانی و ظهیر شعر گفته است. خیلی طالبم اگر این طالب را برایم پیدا کنی..." نیما/ نامه به متکان، اسفند 1307
ما نیش کفر
در دل ایمان فشرده‌ایم
در ساغر عمل
می عصیان فشرده‌ایم
یادداشت.
درباره سبک مشهور به "هندی"، زیاد
نوشته‌اند. اما همین زیاد به نسبت کیفیت و کمیت آن، بس اندک. اگر پذیرفته باشیم
تاریخ شعر پارسی، تاریخ اندیشه ایرانی‌ست؛ پس هر دوره‌ی آن به بازخوانی و بازروایی
منتقدانه، به دقت، نیاز دارد. و این کار ادیب ملانقطی نیست. آنچه نوشته‌اند، اگر
نوشته‌اند، همه کار ادیبان تنگ‌نظر اغلب، نسبت به هر تازگی کوژ. با این همه نمی‌خواهم
قدر آن کار را سنجه بگذارم، که آن را هم ضرورتی بوده و هست. به علاوه نگاه مدرن به
فرهنگ و هنر و اندیشه و ادبیات در ایران، عمر طولانی ندارد و این خوبی‌اش اینکه
میدان عمل فراخ است. یعنی محقق و پژوهشگر، نگاه تیزبین اگر داشت، بتواند ریشه و
پایه‌ای استحکام بخشد تا بنایی منتظم با نظم و نیاز امروز بر آن استوار سازد.
